В Минске появились функциональные скульптуры от Элины Шиндлер

Героиня сегодняшней статьи — дизайнер Элина Шиндлер, член Белорусского Союза дизайнеров. Сегодня она отдает немало сил и времени направлению, которое сама называет «функциональной скульптурой», и в котором добилась многого. Список достижений Элины в области интерьерного и предметного дизайна впечатляет, вот лишь основные вехи ее творческого пути:

— 2005 г. 1-е место в конкурсе интерьерных дизайнеров на приз журнала Elle Décor;

— 2012г. 1-е место в конкурсе Belarus Design Award «Future Bathroom»;

— 2013г. Гран-при в конкурсе Belarus Design Award «Дом будущего»;

— 2017 лауреат Национальной премии в области изобразительного искусства в номинации «Дизайн» за разработку кресла «ГУДА».

Более того: вместе с коллегами Элина выступает соавтором инициативы, целью которой должно стать обретение Беларусью своего узнаваемого стиля (об основных тезисах этого начинания мы уже писали).  А недавно Элина согласилась рассказать нашему порталу о своем вкладе в белорусский дизайн и о том, над чем она работает сегодня. Из уважения к собеседнице мы приводим ее слова «как есть», на белорусском языке.

У беларускай мове ёсць прыгожае, на мой погляд, вельмі трапнае слова – “пакліканне”. Яно абазначае прызначэнне, заданне чалавека ў жыцці. Калі займаешся чымсці не таму, што трэба, а таму, што не можаш гэтым не займацца. Мне здаецца, што стварэнне мэблі сталася для мяне менавіта такім пакліканнем. Я ніколі не планавала займацца прадметным дызайнам, бо дастаткова паспяхова працавала ў інтэр’ерным накірунку на працягу 11 год і не мела намеру што-небудзь прынцыпова мяняць. Быў час, калі я захапілася канцэптуальным дызайнам – дызайнам, які хоць і існуе толькі як віртуальная ідэя, фантазія і не мае мэтай матэрыялізоўвацца ў жыццёвай прасторы прынамсі ў найбліжэйшай будучыні, але дае магчымасць дызайнеру эксперыментаваць з формай без абмежаванняў, шукаць і фіксаваць тыя няўлоўныя абрысы гармоніі, якіх так шмат у прыродзе і так, на жаль, мала ў штучна створаных формах прадметнага асяроддзя чалавека. Канцэптуальны дызайн даваў мне свабоду ў формаўтварэнні і менавіта гэтым вабіў.

Прыкладна тры гады таму, на пад’ёме адраджэння беларускай культуры, калі наша прадметная прастора пачала актыўна напаўняцца элементамі традыцыйнай культуры, я зацікавілася беларускім дойлідствам, старажытнымі тэхнікамі цяслярства, сакрэтамі бондарства.  Тады і з’явілася ідэя драўлянай мэблі, а разам з ідэяй з’явілася моцная матывацыя для новай творчай задачы – вырабу з дрэва складаных форм пры дапамозе існуючых сучасных тэхналогій. Калекцыя з 10 прадметаў была створана прыкладна за 6 месяцаў. Наступным крокам трэба было знайсці вытворцу, які б змог вырабіць прататыпы. І гэта акзалася складаным.

Праблема вырабу прататыпаў у адзіночным экзэмпляры палягала ў тым, што буйные прадпрыемствы з сучасным высокатэхналагічным абсталяваннем, якое б дазваляла мне рэалізаваць свае задумы, адмаўляліся ад супрацоўніцтва з-за маленькага аб’ему замовы. Драбнейшыя прадпрыемствы былі гатовыя супрацоўнічаць, але не заўжды мелі неабходныя тэхналагічныя мажлівасці. Пасля доўгіх пошукаў і тэлефонных перамоваў я нарэшце знайшла вытворцу, які меў абсталяванне і згадзіўся вырабіць мой першы прадмет – лаву. Лаву я вырабляла для ўдзелу ў Minsk Design Week 2016. Супрацоўніцтва з вытворцам аказалася паспяховым. Хаця і не без праблемных момантаў, якія, аднак, з’яўляюцца, на мой погляд, неад’емнай часткай любога пачынання і даюць важны досвед і напрацоўку “ноў-хаў”.

Праз паўгода я вырабіла яшчэ адзін прадмет – фатэль. Рыхтавала яго да біенале Pоstoolat, арганізатарам якога з’яўляецца Беларускі саюз дызайнераў.

Адзін мой знаёмы архітэктар назваў маю мэблю “функцыянальнымі скульптурамі”. Мне падабаецца назва, бо сапраўды тыя лавы, крэслы, фатэлі і свяцільні, якія я праектую, – гэта не тая мэбля, што мае першараднай і часам адзінай мэтай функцыянальнасць прадмета. Для мяне важнае значэнне мае форма, скульптурнасць прадмета, якая выяўляе прыгажосць матэрыялу, у дадзеным выпадку – натуральнай драўніны. Варта заўважыць, аднак, што эрганамічнасць прадмета ні ў якім разе не з’яўляецца ў маіх “функцыянальных скульптурах” другаснай задачай – пры распрацоўцы кожнай мадэлі я шмат часу прысвячаю таму, каб гарманічна спалучыць і рэалізаваць задачы і эстэтычнага, і эрганамічнага кшталту. Фатэль – яскравы прыклад такога спалучэння. Усе, хто меў магчымасць пасядзець на фатэлі, адзначалі ягоную зручнасць.

Ці збіраюся я прадаваць сваю калекцыю? Канечне. Тое, што створана, ужо экспануецца ў мінскіх мэблёвых салонах. Фатэль, напрыклад, знаходзіцца ў дадзены момант у салоне Concetto di Casa.

Галоўнае, што я маю на сённяшні дзень, – працоўную тэхналогію для стварэння прадметаў інтэр’ера. Любых прадметаў на замову. І ў гэтым я гатова супрацоўнічаць са спажыўцамі і дызайнерамі. А матэрыялізаваць усю створаную калекцыю – мэта мая ўласная, да якой я буду рухацца.

Калі б мяне папрасілі ахарактарызавць мой мастацкі падыход адной фразай, я бы сказала так: “Кантакт з духоўным праз эстэтыку побыту”. На выставах людзі падыходзяць да мяне і дзякуюць за пазітыўныя эстэтычныя пачуцці, якія выклікаюць у іх мае рэчы. Людзі здзіўляюцца, натхняюцца і радуюцца. І я радуюся з імі. А значыцца, і свет вакол становіцца больш прыгожым і шчасьлівым. Для мяне гэта матывацыя, каб працягваць працу.

Я памятаю сябе зусім маленькай дзяўчынкай. Мне было 6 ці 7 год. Быў 1979 год. Мая сяброўка аднекуль раздабыла некалькі вырваных старонак з замежнага часопіса, якія самі па сабе з’яўляліся ў той час вялікім багаццем. На старонках была рэклама мэблі для Барбі. Такая ружовая, з прапрацаванымі, як у сапраўднай мэблі, дэталькамі, з пуховачкамі і коўдрачкамі. Як жа мне захацелася мець такую самую для сваіх лялек. Але я ўжо ведала, што ў нашых савецкіх крамах такой не было і не будзе. І ўсё, што заставалася, – цешыцца журнальным фатаздымкам. І тады я вырашыла зрабіць мэблю сама. І няхай яна будзе, вырашыла я, не такой дасканалай, як у часопісе, але яна будзе. Я знайшла на балконе драўляныя брусочкі і ашчэпкі, узяла татаў малаток з цвікамі і пачала тварыць. Боль паадбіваных пальцаў мяне не спыняў, і я зрабіла такі маленькую канапку. З бакоў тырчалі цвікі, ножкі, здавалася, вось-вось адваляцца, але, о дзіва, канапка здавалася мне лепшай, чым тая на старонкай моднага часопіса. Я пашыла пухоўкі і коўдру і вельмі ганарылася сваёй працай. Я была шчаслівая. Так жа, як і цяпер, калі бачу, як тое, што існавала толькі як мая ідэя, матэрыялізуецца ў прасторы, ажывае. І гэта абсалютна не параўнальнае ні з чым пачуцце, якое матывуе ствараць зноў і зноў.

Специально для dom-expert.by